Trzeba pamietać, że na zamkniętej przestrzeni gdzie samica nie ma możliwości ucieczki może dojść do takich sytuacji w przypadku bardzo agresywnych samców. W naturze samica ma gdzie uciekać, w warunkach hodowli nie.

W przypadku mojej pary samiec chwytał samicę głównie za skórę w okolicy szyi, zdarzało się przecięcie skóry, rzadko kiedy pojawiały się pojedyncze krople krwi. Niemniej jednak samica jeszcze teraz, w wieku 11 lat ma skórę po obu stronach szyi białą - są to blizny po drobnych, ale jednak bardzo licznych skaleczeniach wskutek ugryzienia samca. Nigdy natomiast nie odnotowałem ran czy przecięć skóry na kończynach czy tułowiu, nawet gdy samiec chwytał czasem pyskiem samicę za skórę w takich miejscach, były to chwyty za słabe, aby przeciąć skórę. W okresie godowym rozciągniętym u mojego samca na kilka miesięcy samiec próbował zapłodnić samicę zwykle raz do kilku razy w tygodniu. Owszem, było to dramatyczne, bo samica się wyrywała, ale nie aż tak drastycznie.

Niestety zdarzają się samce bardzo agresywne i wtedy nie ma innego wyjścia niż izolowanie obu osobników od siebie. Przy próbach łączenia niestety trzeba mieć wiele szczęścia gdyż samica jest płodna od jednego do kilku dni w roku i tylko para trzymana w jednakowych warunkach jest w stanie zsynchronizować swoje cykle rozrodcze. Raczej nie sprawdzi się tu metoda dopuszczania na jedną dobę jak u ssaków, bo trudno trafić na ten płodny okres u samicy. Przypuszczalnie na owulację u samic może mieć wpływ również zachowanie samca, choć wydaje się, że warunki klimatyczne w stopniu większym. Dlatego zwykle poleca się trzymanie legwanów parami lub w grupach samiec i kilka samic. Ale są to zwierzęta o różnym temperamencie wynikającym z wielu biologicznych czynników, m.in. poziomu odpowiednich hormonów. Warto pamiętać, że są to jednak dzikie zwierzęta i każdy kto się na nie decyduje powinien mieć tego świadomość. Ani samica nie jest taka dobra, ani samiec nie jest taki zły - to po prostu "gra hormonów".